ساده ترین راه برای کنترل اندازه مش در بخشی از یک دامنه یا در بخشی از یک مرز این است که هندسه را به گونه ای تقسیم بندی کنیم که بتوان اندازه مش را به موجودیت مورد نظر اختصاص داد. با این حال، دامنه، صورت یا منحنی اضافی معمولاً هنگام اختصاص مواد و فیزیک مورد نظر نیست. موجودیت اضافی را به عنوان یک موجودیت کنترل مش علامت گذاری کنید تا پس از مش بندی آن را از نمای حذف کنید.
به عنوان مثال، یک مستطیل در یک دامنه دو بعدی اضافه کنید تا مش داخل مستطیل را حل کنید (تصویر سمت راست را در شکل 8-14 ببینید). لبه های به دست آمده را به عنوان یک موجودیت کنترل مش علامت گذاری کنید تا هنگام تعریف فیزیک و مواد، آن را از هندسه حذف کنید. یک مزیت این است که مش نهایی نیازی به رعایت دقیق لبه های کنترل مش ندارد. همانطور که در تصویر سمت چپ زیر نشان داده شده است فقط برای کنترل اندازه عنصر استفاده می شود و سپس مش صاف می شود.
شکل 8-14: مقایسه مش ها زمانی که موجودیت های کنترل مش استفاده می شود در مقابل عدم استفاده برای مرزهای داخلی.
موقعیت دیگری که در آن موجودیت های کنترل مش مفید هستند زمانی است که به کنترل دقیق مش در مناطق خاصی از هندسه نیاز دارید. در این مناطق شما معمولاً از یک مش ساختار یافته با گره های توزیع برای کنترل مش استفاده می کنید. در سایر مناطق هندسه می توانید از مش بدون ساختار استفاده کنید.
ساختن یک شبکه لایه مرزی در مجاورت یک مرز داخلی به این معنی است که مش لایه مرزی باید به آنها احترام بگذارد. این ممکن است منجر به عناصر با کیفیت پایین در زوایای حاد و حتی خرابی مشبک شود. مرزهای داخلی که با توجه به مواد و فیزیک مورد نیاز نیستند را به عنوان موجودیت‌های کنترل مش علامت‌گذاری کنید تا به شبکه‌کننده لایه مرزی آزادی بیشتری برای حرکت گره‌های مش و ساخت مش بهتر بدهد.
 |
آموزش های پیشنهادی برای هر یک از عملیات کنترل مش را ببینید.
|
 |
|
